Λίγα λόγια για τον Χρήστο

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στις 28 Δεκεμβρίου 1955. Ο πατέρας μου, ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος, είχε ήδη γυρίσει τις πρώτες τέσσερις ταινίες του. Θα ακολουθούσαν άλλες σαράντα τρεις. (Φωτογραφία 1). Η μητέρα μου, η Βεατρίκη Δεληγιάννη, ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, είχε ήδη παίξει σε τέσσερα έργα και θα ακολουθούσαν άλλα σαράντα πέντε. (Φωτογραφία 2). Τ’ αδέλφια της, ο Αλέκος και η Βέρα, ήταν κι αυτοί ηθοποιοί στο Εθνικό.

Η οικογένεια της μητέρας μου ήταν πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Έφτασαν στην Αθήνα το ’22 και τα πρώτα χρόνια τους τα πέρασαν στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού Σταδίου, μέχρι να εγκατασταθουν σ’ ένα πλίνθινο προσφυγικό στο Βύρωνα. (Φωτογραφία 3). Ο πατέρας μου είχε γεννηθεί στην Πάλαιρο της Αιτωλοακαρνανίας από γονείς Ηπειρώτες και κουβαλούσε πάντα την αυστηρότητα της καταγωγής του. (Φωτογραφία 4).

Τα πρώτα μου χρόνια τα πέρασα στου Ζωγράφου, σε μια μονοκατοικία με κήπο και τριανταφυλλιές. (Φωτογραφία 5) Οι γονείς μου χώρισαν μόλις γεννήθηκα.

Δεν είχαμε ραδιόφωνο. Την πρώτη φορά που αντίκρισα χιόνι φώναξα έντρομος στη μητέρα μου “μπαμπάκι, πέφτει μπαμπάκι απ’ τον ουρανό”!

Στα πέντε μου μετακομίσαμε από τη μονοκατοικία στου Ζωγράφου σ’ ένα δυαράκι στο Παγκράτι. Τότε, όταν έπεφταν οι πρώτες βροχές, μοσχοβολούσε ο τόπος.

Τα καλοκαίρια τα περνούσα στην Επίδαυρο. Η μητέρα μου έπαιζε στο θέατρο κι εγώ καθόμουν μαγεμένος στις κερκίδες κι άκουγα τους ηθοποιούς, τον χορό και τον μοναχικό γκιώνη από τ’ απέναντι πεύκα. Γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους: τον Μινωτή, την Παξινού, τον Σολομό, τον Μουζενίδη, τον Κωτσόπουλο, την Συνοδινού, την Χατζηαργύρη, τον Βόκοβιτς, τον Τζόγια, την Αρώνη, τον Ευαγγελάτο…

Ο πατέρας μου με έπαιρνε στα πλατό του Φίνου να βλέπω τα γυρίσματα. (Φωτογραφία 6) Κι εκεί γνώρισα κι άλλους: τον Ηλιόπουλο, τον Κωνσταντάρα, την Καρέζη, την Αλίκη, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ληναίο, τον Αλεξανδράκη, τον Κούρκουλο… Πολύ αργότερα θα έπαιζα και σε μια ταινία με τον Βέγγο. (Εδώ μπορείτε δείτε μια χαρακτηριστική σκηνή: https://www.youtube.com/watch?v=tDL1fgIrxns)

Πρωτοείδα τηλεόραση στα δεκατέσσερά μου. Σ’ ένα φιλικό σπίτι όπου είχαν φέρει μια συσκευή απ’ την Αμερική. Παρακολουθήσαμε την απευθείας μετάδοση της προσελήνωσης του Απόλλων 11. Μια μαυρόασπρη εικόνα, θολή, που τρεμόπαιζε. Δικιά μας τηλεόραση αποκτήσαμε πολύ αργότερα.

Τελείωσα το Κολλέγιο Αθηνών. ‘Ημουν μέλος του Δραματικού Ομίλου και το 1972 ανεβάσαμε στο θέατρο του Κολλεγίου τον “Υπάλληλο” του Χουρμούζη. (Φωτογραφία 7) (sound clip Ypallilos) Έπαιζα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ήμουν μέλος της σκηνοθετικής επιτροπής πλάι στους Βίκτορα Αρδίττη, Κύρκο Δοξιάδη, Τάκη Θεοδωρόπουλο, Μάρκο Καμπάνη, Τεύκρο Μιχαηλίδη, Σταύρο Πετσόπουλο…

Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Έπεσαν πάνω μου οι δικοί μου και με απέτρεψαν. Το ’74 έφυγα για την Αγγλία, να σπουδάσω Αρχιτεκτονική. Δεν μ’ άρεσε και πολύ και το γύρισα στις γραφικές τέχνες. Επέστρεψα στην Ελλάδα, πήγα στρατό, τελείωσα και μια Δραματική Σχολή κι άρχισα να δουλεύω…

Άλλαξα δουλειές πολλές: Γραφίστας, κειμενογράφος, μεταφραστής, σεναριογράφος.

Το 1981, η Φρίντα Μπιούμπι με προσέλαβε ως συνάκτη στην ελληνική έκδοση του Reader’s Digest. Εκεί γνώρισα τη Μάνια, που αργότερα έγινε γυναίκα μου και την τρίχρονη κόρη της τη Νιόβη, που έγινε κι αυτή κόρη μου. (Φωτογραφία 8)

Τον επόμενο χρόνο προσλήφθηκα εκφωνητής στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ. Έλεγα ειδήσεις για τέσσερα χρόνια περίπου κοντά σε σπουδαίους εκφωνητές: την Ελένη Πολίτη, τη Λέλα Αλμυράντη, τον Νίκο Μπουγά, τον Γιώργο Αθανασόπουλο, τον Λουκιανό Ροζάν… (Φωτογραφία 9)

Στην άλλη πλευρά του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής, ο Νίκος Πιλάβιος έστηνε ένα καινούργιο, δίωρο, ζωντανό, καθημερινό παιδικό πρόγραμμα. Θα το ονόμαζε “Ουράνιο Τόξο” και μου πρότεινε να αναλάβω την παρουσίαση. Δέχτηκα. Κι έτσι ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με την τηλεόραση. (Φωτογραφία 10)

Σύντομα, ο Πιλάβιος έφυγε από την ΕΡΤ κι έγινα εγώ Προϊστάμενος του Τμήματος Παιδικών Εκπομπών. Τότε, η Δημόσια Τηλεόραση είχε ένα σημαντικό παιδικό πρόγραμμα και κατορθωσαμε τα τρία τέταρτα απ’ αυτό να είναι ελληνικό. Μια παραγωγή για την οποία είμαι περήφανος είναι η μεταφορά του βιβλίου της Άλκης Ζέη “Το Καπλάνι της Βιτρίνας” σε μια σειρά δέκα επεισοδίων που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Λύκας. (Φωτογραφία 11) (Όλα τα επεισόδια μπορείτε να τα δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=uKr7e5GtTYY&list=PL9F47BF26607B25A9)

Στην ΕΡΤ κάθισα ως το 1990. Παραιτήθηκα γιατί δεν άντεχα τους συνδικαλιστές που απαιτούσαν κομματικές ταυτότητες και υποταγή.

Για τα επόμενα δώδεκα χρόνια περιπλανήθηκα σε άλλους επαγγελματικούς χώρους. Έγινα Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων σε μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρία, άνοιξα μια διαφημιστική εταιρία, την Prospect, της οποίας ήμουν Διευθύνων Σύμβουλος, την έκλεισα, ξαναγύρισα στην ασφαλιστική ως Διευθυντής Επικοινωνίας…

Ώσπου μια μέρα πήρα ένα τηλεφώνημα από τον σκηνοθέτη Μάνο Ευστρατιάδη, που τότε ήταν διευθυντής τηλεόρασης της ΕΡΤ και μου πρότεινε να ξαναρχίσω το Ουράνιο Τόξο. Από τον Σεπτέμβριο του 2001 ως τον Ιούνιο του 2013, ημέρα του βίαιου κλεισίματος της ΕΡΤ, η εκπομπή παιζόταν καθημερινά κι αγαπήθηκε από πολύ κόσμο. Στο μεταξύ, άρχισα και τη συγγραφική μου δραστηριότητα, που συνεχίζω ως σήμερα.